Przełęcz Knurowska czyli spotkanie na szczycie :D

Sobota, 7 kwietnia 2018 · dodano: 08.04.2018 | Komentarze 0

Jej na takiego tripa czekałam od ostatniego takiego tripa :D
Długo mi zeszło w tym roku z pierwszą setą, ale tak jak pogoda się nie może rozkręcić tak i ja mam z tym problem :O
Koniec końców, wiedziałam,że weekend ma być przyjemny. Wiedziałam,że w niedzielę siedzę w pracy i wiedziałam że sobota będzie wolna :P
W sumie to dużo wiedziałam :D 
We czwartek Paulina zadała pytanie czy nie mam ochoty się z nią poszlajać na rowerze, no a czemu nie? :P
Początkowo miało to być zaś polowanie na krokusy, ale koniec końców zostało ono zaniechane.
Pomyślcie ile ludziów na Podhale w tak słoneczny weekend zjechało,żeby podeptać, powzdychać i po fotografować krokusy?!
Pewnie wszsycy!

Że nie krokusy, to kompromis. Mi się nie chciało jechać do Nowego Targu (straciłam zaufanie do seja :P), a Paulinie nie chciało się wymyślać krokusowej trasy. W związku z powyższym zaproponowałam żeby zrobiła taką pętelkę, gdzie dałoby się odbić na Knurowską, na którą ja się wybieram :)
No i koniec końców spotkamy się tam na szczycie :P
Plan dobry, czas wykonać :)
W sobotę wstałam bardzo wcześnie jak na wolny dzień, bo pogoda przecudna od rana <3
Obiecałam Paulinie że o 12 wystartuję z domu, więc koło 14 powinnam być na Knurowskiej.
Jak obiecałam tak zrobiłam. Idealnie wyczułam czas sprzątania w domu,które skończyłam 15 minut przed południem i ze spokojną głową mogłam się szlajać całe popołudnie na rowerze.
Uwielbiam <3 :P
Czas na start też był idealny, bo po rześkim poranku, temperatura była już na tyle przyjemna,że obyło się bez kurtki, nogawek (przynajmniej na początku :P) czy innych kilogramów ubrania :) 

Jedna rzecz mi tylko przeszkadzała. Fakt,że mama gotuje pyszny obiad, a mi już kiszki grają marsza... Ale przecież nie mam czasu czekać na obiad, bo nigdzie nie pojadę albo pojadę, ale będę się włóczyła do wieczora, a tego też nie chcę, nie mam czasu na to :P 
Zjem później. 

Teraz wystarczą mi lindorki :D
Załadunek jest, fun jest można jechać :P
Wiedziałam że nie muszę się jakoś spinać fes, bo do Knurowskiej powinnam spokojnie zdążyć w 2 h, ale też nie chciałam tam jechać pół dnia :)
Ciepło było, chociaż początkowo wahałam się, czy aby te nogawki które zabrałam awaryjnie do kieszeni,nie wciągnąć na gołe nogi :P
Po kilki kilometrach nie było takiej potrzeby :D

Gołe łydki +5 do prędkości :D
O jak mi się micha cieszyła całą drogę. Jak mnie ktoś widział, myślał wariatka :P

Jeszcze całą drogę do Przełęczy wydawało mi się,że jadę z wiatrem, czad :D

Będąc w Łącku dostałam smsa od Mamuśki,że ona już zmierza na Przełęcz, że what? :P
Przecież sama Ochotnica będzie mi się ciągła dwa lata!
No nic, dociskam mocniej na te pedały i jadę ile mogę,żeby długo tam na mnie nie czekała :)
Ochotnica przeleciała nawet nie wiem kiedy, minęło mnie kliku PRO-sowych kolarzy-bucy którzy nawet "hejki" nie odpokazali i już jestem na szczycie :D 

W sumie to jesteśmy razem :D
Chwila oddechu, szybka wymiana ploteczek i trzeba zjeżdżać, bo osobiście mi już zimno. Tu nogawki się przydały. Dobrze że je zabrałam, bo bym chyba zjeżdżając w dół straciła czucie w nogach :D
Wiecie co? Dalej boję się zjeżdżać :O Przeraża mnie to, bo dawniej jak nie miałam siły do góry, to nadrabiałam na dół, a teraz gdzie ja nadrobię? 
Z racji mojego strachu Paulina zjechała szybciej i jeszcze zdążyła mi fotkę strzelić :)

Zacna :)

Ta też ;)
Po skończonym podziwianiu widoczków, pora było się rozstać. 
W Knurowie ja odbiłam na Nowy Sącz, Paulina na Nowy Targ i tyle z naszego szczytowego spotkania :P
Dobre i to!
Omatkoboskokochano jak mnie wiatr poniewierał na tej drodze powrotnej :O
Przewidywałam,że tak się może zdarzyć, wręcz byłam tego pewna,że jak w jedną stronę wiatr mi pomaga, to w drugiej mi będzie dokuczał.
Już na pierwszym lepszym moście zatrzymałam się,żeby ściągnąć nogawki i trochę obczaić to co pod mostem się kryje :P

Nieźle co? :P

Jechałam i czekałam kiedy ten najgorszy odcinek trasy przejadę, bo wiedziałam,że jak już doczołgam się na Krośnicę to będzie z górki. Dosłownie i w przenośni :)

Nie było aż tak tragicznie, ale nogi czuły każdą zmarszczkę, każdą!
Piekło, bolało i mi się przypomniało co znaczy "poważna" jazda na rowerze :P
Aleee lubię to!
Kiedy dojechałam do Grywałdu zatrzymałam się na tamtejszym ORLENie żeby dopompować bidon i dokupić jakiegoś batona, bo bomba była blisko :O

Więcej i więcej ciastków :P 
Tu zaś założyłam nogawki i już do samego domu z nich nie zrezygnowałam.
Do Krościenka wiatr męczył mnie okropnie, a od tamtejszego ronda jakby nagle zaczął współpracować :D Ekstra!
Nie marnowałam tego, tylko cisłam ile mogłam, bo i tak już za długo byłam na tym rowerze :)
Znaczy dłużej niż zakładałam, a przecież na wieczór mam inne plany,no :P
Dobra passa skończyła się w Łącku, po skręcie centralnie na kierunek jazdy do domu.
Matko, co tam wiało to moje :O
Już miałam pełne hańby najgorsze myśli wezwania pomocy, ale nieee, nie doczekanie :P
Pamiętajcie sport kształtuję nie tylko ciało,ale i charakter! Trza być twardym a nie miękkim <3
Po morderczej walce z wiatrem i dojechaniu do Podegrodzia cieszyłam się że jestem już tu,równocześnie byłam przerażona,że jeszcze tak "daleko" mam do domu....
Wróciłam zmęczona,ale i cholernie zadowolona, bo mimo wszystko zaś się nie poddałam :P

Dobry dzień,dobra wycieczka, dobre towarzystwo :P
Dzisiaj (niedziela) siedząc w pracy, cieszę się,że nikt ode mnie nie wymaga żadnej aktywności fizycznej, bo po prostu nie mam siły :D
Miłego dnia!

Coś się skończyło....

Piątek, 6 kwietnia 2018 · dodano: 08.04.2018 | Komentarze 4

Długi i ciężki był to dla mnie tydzień....
Święta zapowiadały się fajnie.
O ile w Wielkanoc miało być rodzinnie i spokojnie, o tyle w Lany Poniedziałek myślałam, że się trochę dotlenię chociażby krótką przejażdżką.
Plany były zacne, ale mój dziadek jak to całe życie dowcipniś myślał, że jak w Prima Aprilis umrze, to nam zrobi śmieszny żart...
Niestety żart mu nie wyszedł.
Ani troszkę nie było to śmieszne dziadku <3
Ludzie świętowali, a nam zatrzymała się czasoprzestrzeń. Poniedziałek, wtorek, no i dzień pogrzebu środa.
Żyliśmy jakby obok życia i innych ludzi, dziwne uczucie.
Czemu wspominam tu o dziadku?
Ano temu, bo to on niezmordowanie uczył mnie jako smarka jeździć na rowerze i to on do ostatnich swoich dni przeklinał fakt,że mnie ten rower tak cieszy i że się tak (według niego) na nim męczę... Coś się skończyło...
Długo by tu o tym pisać,ale dziadka nie ma, my musimy sobie żyć dalej, taka kolej rzeczy.

Po tych kilku dniach oderwania od rzeczywistości i najgorszym z możliwych obrządków jakim jest pogrzeb jednej z najbliższych osób w domu od czwartku trzeba było wrócić do pracy i codziennych obowiązków.
Chciałam iść na rower, mimo że od poniedziałku kicham i smarkam, ale nawet w pracy stwierdzili że to przez brak roweru :D
Chęci miałam, czas miałam, ale pogoda zrobiła mnie w konia.
Całe do południa kiedy ja byłam w pracy świeciło i grzało, a jak ja tylko skończyłam zmianę i wróciłam do domu zaczęło padać :O
W piątek za to od rana było bardzo zimno, ale późnym popołudniem zrobiło się na tyle przyjemnie,że już nie wytrzymałam i pojechałam :)

Albo mnie to zabije albo mnie wyleczy.
Pierwotnie zakładałam,że będzie to płaska rundka do Piwnicznej, ale jak tylko ujechałam pierwsze 3 kilometry, telefon od mamy, kilka poleceń i już wiem że trasa będzie inna :)
Chcąc nie chcąc z płaskiej Piwnicznej wyszła stroma Trzetrzewina, ale w sumie nie było mi tam źle :)

Zawsze to jakieś poważniejsze przepalenie nogi :P
Pewnie że się w górę wlekłam jak mięczak, ale nie przejęłam się za bardzo, czując że się duszę od zatkanego nosa i płuc :D 
Zresztą mało teraz jeżdżę, więc wiadomka że płuca nie wydolą helloł!

Wracałam do domu już w sumie o zachodzie słońca,ale byłam bardzo zadowolona że przejechałam kawał konkretnej trasy :)
Oby tak dalej :)