Pół Dolinka, czyli twarda stówka na urwanej przerzutce!

Niedziela, 22 kwietnia 2018 · dodano: 26.04.2018 | Komentarze 3

Jej umówiłyśmy się z Pauliną na wycieczkę Doliną Popradu.
Z początku wszystko szło zgodnie z planem.
Było wolne. Była pogoda. Były chęci.

Sobotnią imprezę zakończyłam na tyle wcześnie,że bez większych problemów mogłam rano wstać na poranną mszę do kościoła i "odbębnić" powinność, aczkolwiek nie powiem suszyło mnie fes :O
Paulina przyjechała prawie punktualnie, kiedy ja próbowałam zjeść śniadanie.
Nie to nie kac, to dokręcony aparat... Się mi zachciało ładnie uśmiechać :O!
Nic to,jakoś sobie "pojadłam".
Po śniadaniu w miarę szybko się przyryktowałyśmy do wyjazdu i lekko po 10 wystartowałyśmy :)
Pierwszy pitt-stop zaliczyłam już 2 kilometry od domu, bo przecież wypadła niehandlowa niedziela, a ja żadnych zapasów nie mam na drogę.
Po zaopatrzeniu się ruszyłyśmy na podbój Dolinki!
Moje bojowe nastawienie do zaplanowanej trasy, przerodziło się we w&^%&*nie kiedy po 7 km strzeliła mi linka tylnej przerzutki i to na najniższym jej biegu... No to objechały :O
Szybkie rozeznanie w sądeckich mechanikerach.
Retoryczne pytania zadawane przeze mnie do telefonu brzmiały pewnie tak jakbym sugerowała,że oni tylko "czekają" aż ktoś im przyprowadzi rower do naprawy w NIEDZIELĘ... 
No weź Iwona Ty się babo ogarnij :P
Nic to!
Chwila zawahania, podjęta próba kontynuowania jazdy i zdobycia Dolinki nawet z takim defektem, zakończyła się fiaskiem kiedy doszło do mnie,że ja NIE podjadę Krzyżówki NA TYCH przełożeniach.
Nie ma opcji!
Chociażby mi żyłka poszła, się ne da...!
A z buta iść tam, no bez sensu! 
Do tego ten wiatr wiejący ZAWSZE w twarz i już wracamy kierując się na Piwniczną.

Tam w mojej wyobraźni nie ma za dużo pod górę i dobrze, może cosik z tej wycieczki będzie :P
Chciałam jechać dalej. Nie chciałam Pauliny wypuścić stąd zaś z mieszanymi uczuciami. Chciałam żeby się podobało.
Podobno mi się to udało! A kolana do wymiany :D

Do Piwnicznej faktycznie nie było jakoś trudno :) Parę hopek,przerzutki niepotrzebne :)
Schody (znaczy podjazdy) zaczęły się gdzieś w Wierchomli, ale i tu dało się jechać bez przerzucania :P
Że pogoda była boska (oprócz wiatru!), no i chęci były duże, dojechałyśmy tylko i aż do Muszyny.

Tam zrobiłyśmy pitt-stopa na czekoladę z lodami i w myśl zasady "im dłużej siedzisz, tym gorzej ruszasz" po chyba kwadransie wracałyśmy z powrotem :P
O jakie tu było zdziwienie (żart!) że wiatr zaś wieje w ryja, mimo że totalnie zmieniłyśmy kierunek jazdy :P
Uwielbiam!
To jest tak zwana szkoła charakteru! Szczerze? Mój jest już nie do zdarcia! :P
Jechałyśmy, palma od wiatru biła, ale było fajnie! :P
Ja narzekać nie mogłam, nawet pomimo znacznego utrudnienia bawiłam się świetnie :P
No jak można narzekać jak się jedzie na rowerze? :P
Nie można!
Gdzieś od Zubrzyka goniłyśmy (znaczy Paulina spawała, ja się podpięłam :P) jakąś nieznajomą parę szoszonów i chwilę za nimi jechałyśmy, dobre i to przy tym wietrze :P 
 
Peletun :D
Nie byłabym sobą gdybym do ludziów nie zagadała i dzięki temu dowiedziałam się że jadą do Piwnicznej,a w sumie nic nam z tego, bo ustaliłyśmy chwilę wcześniej, że na Wierchomli przy tym świetnym zakręcie Paulina sobie użyje na fotkach.
Więc para odjechała, a my zaś pitt-stop!
Nieźle ;)
Po krótkiej sesji zdjęciowej zostało nam dotoczyć się na rynek do Piwnicznej i zjeść kolejną porcję lodów, a kto nam zabroni? :P
 
Mówisz masz :P
Po chwili oddechu i rozmowie z jakimś przypadkowym (podobno) kolarzem emerytem pora było ostatecznie się spiąć i dojechać do domu.
A wyczyn tym większy,że w nogach już dawno stówka strzeliła,a wiatr nie odpuszczał :O
No ale, nas Baby byle co nie zniszczy,a satysfakcja z objechania tyluuuu kilometrów bez przerzutki była przeogromna :P

PS: Ale ostatniego podjazdu do własnego domu już nie dałam rady wyjechać. Butowałam :D