Lekki recon trasy Tatra Road Race, zdechnę tam w sobotę!

Czwartek, 12 lipca 2018 · dodano: 13.07.2018 | Komentarze 5

Powiem tak...
Po zeszłorocznej glebie na Gliczarowie obiecałam sobie,że już nigdy w życiu nie będę szybko zjeżdżać na rowerze...
Więc też nigdy już nie wybiorę się na żadne, ŻADNE! zawody...
No i prawie trzymam się tej obiecanki...

Jest lipiec, zaś facebooki kuszą na TRR! I to skutecznie!
Na tyle skutecznie,że dwa tygodnie temu zaczęłam ostro trenować do wyścigu! :D 
Rychło w czas nie? :P 
Żeby sprawdzić jak bardzo jestem w dupie z formą zdecydowałam,że przejadę się do Zakopanego na trasę i sprawdzę na którym kilometrze umrę :P
Liczyłam na to,że uda mi się w tym tygodniu wyrwać w pracy nadprogramowe wolne (zwłaszcza,że Chłopuś ma niespodziewany tydzień laby), no ale nie udało się.
Umówiliśmy się,że we czwartek po mojej zmianie zrobimy sobie szlifa do Zakop(rkowa)anego.
Liczyłam,że wyjedziemy ze Sącza o 14.30, ale przez to że we środę oddałam rower na przedstartowy serwis, a wczoraj miałam go odebrać, start naszej wycieczki opóźnił się o dobrą godzinę :O
Chyba nie zdążę objechać całości trasy, lol :P
Już nawet miałam wahanie czy mi się na pewno chcę jechać, ale kiedy Damian z takim zawodem w głosie zapytał "Iwona serio? Teraz?"),  wiedziałam,że teraz to już nie ma wyjścia, trza jechać!
Po drodze szybki pitt-stop na niezdrowy obiad (bosze w życiu nie jadłam gorszego kebaba do teraz mnie po nim muli !!!) i można jechać dalej.
Korki, korki jeszcze raz korki!
Masakra!
Nie tylko w Sączu taka bieda z przejazdami, to jest straszne!
Już się zaczęłam śmiać,że całe popołudnie przestoimy w korkach, a ja sobie nic nie pojeżdżę, bo mnie noc zastanie!
Za bardzo nawet te widoczki nie pomagały:

Po prostu strasznie dłużyła się ta trasa do Zakopanego...
I ten kebab co mi w żołądku robił bulgotki, a w przełyku zgagę!
Ej przecież ja nie miałam nigdy zgagi,helloł!
W Białym Dunajcu i dalej Poroninie korki że o jaaaaaapier!
Na prawdę straciłam sens tego rekonesansu trasy :O
Dobrze,że Chłopuś był przy mnie, bo On to mnie tak nastawia na wiarę chrześcijańską <3
Po dojechaniu na Szymoszkową, ja składam rower, a Damian wgrywa na stravę trasę, co by mnie dobrze poprowadził :)
Startujemy!
Umówiliśmy się,że on jedzie na przód i w odpowiednich momentach trasy (czyli jak mnie już zgubi) będzie na mnie czekał :P
Z dużym wyprzedzeniem też używa kierunkowskazów, zwłaszcza jeśli po zjeździe jest skręt.
Nie chciałabym mu się zatrzymać w bagażniku!
Fajne to było!
Oczywiście podjazd pod Butorowy Wierch od razu zabrał mi radość z życia, ale że wiedziałam że to tylko lekka przejażdżka nie spinałam się jakoś za bardzo :P
Nawet fotkę strzeliłam, co na wyścigu jest raczej niewyobrażalne :D

Przy zjeździe miałam awarię łańcucha i stwierdziłam,że ten przedstartowy serwis, to taki raczej lekki :P
Chociaż wiem, Michał ostrzegł,że kaseta i łańcuch zaraz będą to wymiany, więc narzekać na te komponenty nie mogę, tylko muszę je wymienić i już :)
Trasę w większości pamiętałam. Chociaż wiem (z facebooków),że leci ona troszkę inaczej niż w latach poprzednich.
Strzałki pionowe na znakach drogowych i te poziome na jezdni też ułatwiały sprawę jazdy.
Zastanawiałam się czy Damian je wgl zauważył, czy patrzy tylko w GPS żeby nie pomylić trasy :)
Przy kolejnym jego zatrzymaniu się i upewnieniu,że jeszcze żyję mówię mu o tych strzałkach.
Faktycznie nie widział ich.
Pomyślałam,że ja dzięki mojemu "doświadczeniu startowemu" dobrze wiem,że te strzałki to nie od parady na tych słupach i innych, no a on skąd mógłby wiedzieć? :* :P
Asfalty w większości dobre, aczkolwiek jak na złość te przy zjazdach w dużo gorszej jakości niż na podjazdach czy też prostej drodze :O
A ja się tak boję zjeżdżać!
Czerwienne i Bachledówka....

Ona mi tu dała trochę w gaźnik, ale doping Panów z samochodowych Crunchipsów podniósł na duchu :P
Na samym szczycie chwila oddechu i analiza dalszej części trasy.
Robi się ciemnawo, bo już przed 20,a na niebie granatowe chmury i wiem,że na pewno nie przejedziemy całości trasy, nie ma opcji!
Zjeżdżam w dół i tak sobie myślę... Stres jest przy zjeździe na suchym asfalcie, a co dopiero na mokrym będzie, kiedy obiecują nam intensywne opady deszczu w sobotę....?
Jedziemy dalej do Zębu i tu kolejny podjazd,tym razem pod Słodyczki.
Przypomniało mi się jak w tamtym roku to właśnie pod tą górę,pokonana przez skurcze, straciłam 3 miejsce w swojej kategorii.
Smuteczek!
Na samej górze decydujemy się,że kończymy objazd trasy, bo już taki lekki zmrok, a robić tą jeszcze jedną małą pętelkę, bez sensu.
Niby chciałam podjechać jeszcze Żoki, ale okazało się,że wg trasy te Żoki zjechaliśmy, a nie na odwrót.
No cóż w sumie bardziej boję się zjeżdżać, jak podjeżdżać, więc taki trening też dobry.


Mój osobisty trener i psycholog w jednym :P
Ma Chłopuś więcej wiary we mnie niż ja w siebie <3

Ostatni zjazd z Butorowego.
Gdyby nie dziury w asfalcie, byłby przyjemny, a tak to dla mnie mega stresujący.
Nie wyobrażam sobie w mojej bojaźni,zjeżdżać tam po mokrym asfalcie mimo,że dwa ostatnie wyścigi właśnie tam pływaliśmy :O :D

Trasa objechana.
Zobaczymy co się będzie działo w sobotę.
Nie mam parcia na wynik. Chcę wziąć udział w tych zawodach,żeby odblokować trochę głowę na stromych zjazdach i w jeździe w grupie, bo to u mnie po różnych wypadkach mocno kuleje :O
Nie liczę na jakieś ekstra miejsce, bo kondycja (hahaha co to jest? :D) podwórkowa, ale chciałabym po prostu przejechać całe zawody i bez szwanku i wypadku dojechać do mety...
Trzymajcie za to ostatnie, mocno kciuki!